Yatsıya Kadar

Bazen bir mumun, ampulün, ideolojinin ömrü bitiyor. Yatsıya kadar yananı var.   Uzunca süre ışık vereni. Işık verenin güç  kaynağının, fitilinin değişmesi gereken zamanlar. İktidarda olmayınca da ışık vereni makbul. Örneğin Ghandi gibi, Atatürk gibi veya hiç iktidarda olmamasına rağmen ışık vereni: Mark Twain gibi, Yunus gibi.

Önemli olan ne zaman ışık gerektiğini,  ne zaman yakmanın israf olduğunu, bol keseden harcamak olduğunu bilmek.

Kişiler de gitmesini bilirler ise tabii daha doğru olur ama çok fazla gizli kapaklı işler olduysa gitmek zorlaşır. Yedi ceddini zengin eden bir kaptan kumandayı bırakmak istemez.

Işık örneği  ile yola çıkalım. Örneğin birisi sabah saat yedide “ışığı yakın” buyurdu. Aferin ona. İyi halt etti.  De çok akıllıca bir şey yaptı denilemez. Hele hele ondan 10 saat sonra ışığı yakın diyenlere taş atıyorsa!

“Şimdi mi aklınıza geldi ışık yakın demek!”   “Ben başından beri ışık yakılsın diyordum neredeydin o zaman?” “İşte bunlar hep böyledir bana inanmadılar!” Gericilik bu! Ben halbuki yırtınıyorum sabahın köründen beri ışığı yakın diye!

Cevap: “iyi b… yiyorsun!\” Takılmış plak gibi hep ayni şeyi söyleyerek. Işığın yakılacağı zaman vardır, söndürüleceği zaman. Başka ışık kaynağına geçiş zamanı vardır.

Birçok insandan “yahu bu yetmez ama evet de aşikardı” , “RTE Belediye başkanı olunca söylemiştim” “Ben DP iktidara geldiğinde zaten bunu öngörmüştüm” türü beyhude laflar dinliyoruz.

AKP enflasyonu kontrol etti, liradan sıfır attı, sağlık sisteminde önemli adımlar attı. SGK kurdu.   Sonra güç sarhoşu oldu, tek adam hezeyanlarına kapıldı.

Benim için “üç çocuk” bir eğitim eksikliği ve bunun ışığında komplekslere hitaben meydan okuma idi ve ilk bu ışığın kapatılıp başkasının yakılması gereği.

Ama bu yaklaşım birçok ezilmiş ve itilmişlerde epeyce süre sempati kazandı. Almanya’daki vatandaşların ezilme oranını ve hissiyatını da anlamak gerek bu tür kabadayı edalarının neden prim yaptığını kavrayabilmek için. Katıksız ve mantıksız yabancı hayranlığına da dur diyebildi bu iktidar unutmamak gerek.

Sonra tek tip ihaleler ve benim paramın har vurup hortumlanması safhası. Gezi olayını dış güçler falan diyerek tek adam haline dönüştürme gayreti. İnsanları hapse tıkmak. Giderek zenginleşen hanedan, damat vs.  Feto ortaklığının iflası ve öcünün hiç bir parçasının parti içinde olmaması. Samimiyet eksikliği.  Ve artık aşikar olan son.

Mark Twain, Allah rahmet eylesin ve mekanı cennet olsun üstad: \”bebek bezleri ve politikacılar birbirine benzer, kirlenince değiştirmek gerek\” demişti.   Mumun sonu geldi artık, başka bir ışık yakmak gerek. Her şey çok güzel olacak merak etmeyin.