Çetin Altan

ABD den döndüm ki Çetin Altan toprağa verilmiş. Başımız sağ olsun.

Beni etkileyen yazarlardan biri idi. Oğlu Ahmet Altan bir sınıf büyüğüm. Kuzenim Emine’nin sınıf arkadaşı. İlkokulda iken varlığından haberim bile yoktu.

Çetin Altan ile doksanlı yıllarda hekim olarak tanışıp, bir dostluk yaşadım. Yoğunlaşmasına kavuşmalar. Haftada bir iki kez buluşmalar. Şimdi toprağa verilmiş. Diğer yoğun dostluk yaşadığım yazarların çoğunu hiç tanımadım, bir kısmı ile \”dost\” olduğumda, onlar çoktan ölmüşlerdi.

Umuyorum ve sanıyorum ki Çetin Altan da bundan sonraki yıllarda da bir sürü genç ile dostluk kurmaya devam eder. Bu cümle bence önemli, tanıdığım yazarlar arasında O\’ndan başka belki bir tek Samed Ağaoğlu hakkında benzer bir şey söyleyebilirim. Çetin Altan hakkında yazdığım yazıyı götürüp Erenköy’deki evinde kendisine vermiştim, herhangi bir yerde basılmadan önce.

Okudu. Hafif alındı sanıyorum, kendisine “fani” muamelesi yaptığım için. Ama “otuz tane böyle yazı yazarsan güzel bir kitap olur” dedi. Bu yazı sonra “Serbest ve Serseri” başlığı ile Keçi ve Zina kitabımda basıldı. O yazı benim için O’ndan bir veda idi.   Yaşam da öyle gelişti. O yazının bir kısmını da oğlu Ahmet Altan’ın Taraf gazetesi yıllarında tekrar kullandım . Son olarak Urla’ya göçtükten sonra, on yıl kadar önce bir kez telefonla kendisini Köyceğiz’de iken aradım.

Bir çağın oluşmasında aktif rol aldı. Son günlerde konuşabilseydim karamsar olmamasını söyler ve bu topraklarda umduğundan daha iyi bir demokrasi olacağı inancımı paylaşırdım.

Yazan insanın bir çok katmanı arasından sanıyorum bariz olan  iki katmanı var: birisi tanınma, güç ve kalıcılığa özenen fani kısmı bir de tek başına oturup insanlara ne olursa olsun ulaşmak isteyen saf çocuk. Epeyce insana ulaşabildi, ne mutlu O\’na!